Şiir ve kadín Şiiri - Murat Ülkü

Şiir ve kadın tarifini yapacak bir dize kuramadım
Yitip gitti firardadır şairine ilhamlar.
Bir iki satır duygu dizmeye kalktıkca
Alıyor aklımı varliğina inanmadığım kötü cadılar...

Ters kelepçe tutuklanırken harflerim
Kötülüklerin vebali atılırken tüm kadınlara.
Ne yana dönsem, sevgisizlik
Saygısızlıktan, kararmış suratlar.
Ateşler içinde, ha yandı, ha yanacaklar..!

Şiir ve kadın,
Ne zaman yazmaya kalksam,
Aklım başımdan, ruhum tenimden firar...
Yazanıda okuyanıda aşk ateşi sarar
Yandıkca sever sevdikce yakarız kendimizi.
Öteleriz bedeli ödenmiş, yaşanmamış vuslatımızı.

Benim boyumdan büyük acılarım var
Ve dostlar yazdığım her şeye
şiir diyorlar!
Biriktirdiklerim ama yazmadıklarım esas ’şiir’ olanlar.
Hele bir yazmaya başlasam yetmez sayfalar.
Şiir de kadında asalet olur, aşkta biter yalanlar...

Kötü kabuslara örtülmüş güzel düşler gibi,
Yakışmazdı şiire, hep iyilik güzellik ve vuslat
Bazan yazılmalıydı, özlemler ve ayrılıklar...
Bir kez bile sarılmadan öylece apansız,
Gidende bir naz, kalanda bir naz
Ve uzun uzun sancılı bir ölüm biraz...
Kimsenin yaptiğı yanına kar kalmaz
Yorulan kalem kırılır hüznü taşımaz
Kağıda damla damla dökülen,
Her harf yaralı kan revan biraz..
Şiir bahanesiymiş iyi ve gúzel olmanın.
Sevgi, saygı, aşk, asalet, şaire şiir dir kadın...