Sevmeyi ağaçlardan öğrendim.
Şahidim toprak ana.
Görmeyi, duymayı, konuşmayı.
Ağaçlardan öğrendim susmayı.
Ağlamayı, gülmeyi, sevinci, hüznü,
Çakal eriğinden, bademden, zerdaliden,
Bahçenin diğer köşesindeki,
Ayvadan, nardan. İğdeyi nasıl unuturum,
İnciri, bir de asmayı.
Yaşlı alçak boylu çakal eriği,
Heybetli badem, genç zerdali,
Toprak ananın şefkatli kollarında,
Çiçekler açar her baharda,
İlk önce yaşlı çakal eriği,
Sonra badem, ardından zerdali,
Gelin gibi, rüzgar vurduğunda deniz gibi.
Sümüğü dudaklarına akmış, çocukların
Gülümsemesi gibi.
Anaların gözünden akan yaş gibi,
Tulu'nun doğa ile öpüşmesi gibi,
Ben, sen ve öteki gibi,
Yemin ederim. Gördüm, duydum, konuştum.
Ama o zaman dokuz yaşında çocuktum.
Sevmeyi ağaçlardan öğrendim.
Kayıt Tarihi : 2.11.2010 21:07:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kavak tan
Sevmeyi dallarda örtüşen kuşlardan öğrendim
Golgeliklerde
Tebriklerimle...çok güzel di..
Saygı ve selam güne düşen şiir ve şaire
öğrenilebilir bir şey..
hem doğayla konuşuyorsa duyuları açık demek... ve sevgi dilini yakalamıştır..
tebrikler..
1- Ben hoca değilim. Hele senin gibi hoca geçinen takiyyeci hoca hiç değilim (çok şükür)
2- Seni eleştirdim diye hemen Allah'a, Kur'an'a ve hadislere düşman yaftasını yapıştırdın. Hatta gayrimüslim bile dedin.
3- Hamdolsun mü'minim, Müslümanım. Kişi nasılsa karşısındakini de öyle görürmüş. O dediklerin sen olmayasın sakın.
TÜM YORUMLAR (7)