Sessiz Fırtına Şiiri - Remzi Özmen

Sessizlik değil ki yaşadıklarım ve hayallerim
Düşlerim deryalar kadar derin!..
Yalnızlığım kalır batarken her güneşim
Her dem ürkütür, bitmiyor uzunca gecelerim.

Karınca yuvasına dönmüş beynimin hücreleri,
Zaman mekan tanımayan bir hamarat!..
Bitmeyen bir meşguliyettir hülyaları düşleri,
Heyhat kimse görmüyor benden çakan şimşekleri!..

Sakinleşmiyor deli gönlüm vurulsa da zincirlere,
İpini koparmış sanki deli bir tay!..
Kızıllığı ufuklara vururken el uzatır güneşlere,
Özenir yanmaktan korkmayan dervişlere!..

Beni sığ bir denizin kıyısı gören dostlarım,
İçimde ışıldayan yakamozların farkında değil!..
Yağmur sanılıyor yangının ardından gözyaşlarım,
Görmüyor içindeki gök kuşaklarımı arkadaşlarım!.

Cennet bahçelerini dünyaya indirenlere inat,
Başım avuçlarımda ben sonsuzlukları düşlüyorum!..
Uğrunda harcadığım binlerce ülkü devi hayat;
Volkan gibi kaynar içimde söndüremez kainat!

Siz beni maviliklerin sakinleşmiş hali görürken;
Niçin görmüyorsunuz deryamın Med ve Cezirlerini?
Dalıma bakan bir tek yaprak kıpırdamıyor görürken,
Neden görmüyorsunuz fırtınaların benden alıp götürdüklerini?

01.05.2015