Ne mutlu ki insanlar hâlâ sevebiliyorlar. Ne mutlu ki, bu güzel duyguyu kaybetmemişler. Kafaları bugün, ekmek kavgasına; kendilerinin ve etraflarının bir sürü problemlerine karıştığı anda sevebiliyorlarsa, demek ki, sevgime zamanlarını kaybetmemişler.
O aksam telefon açtım, bu garip sehrin yıldızlarını sayarak. Kalbim öyle bir çarpıyordu ki, kendi kendime: “Keşke ahizeyi götürse! ” diyordum. Eğer, götürmeseydi o kız yine papagan gibi tekrarlayacaktı: Aradığınız numaraya şu an ulaşılamıyor. Onun sesini sona kadar dinlemek hiçbir zaman hoşuma gitmiyordu zaten.
Ama, bu kez ses geldi:
- Sen misin?
- Benim, benim dedim aceleyle – Ne zaman geliyorsun?
- Biliyor musun, burda kalmamı istiyorlar. Kalayım mı?
- Hayır, hayır! Çık gel.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta