Sensizlik,can Kesigi Şiiri - Nurgül Ankara

Sensizlik, bu ruhu üşütüyor; bu kışın ortası değil,
Ruhumun en kuytusunda esen, cam kesiği bir ayaz.
Hayalin sahte cennetinde yorgun düştü bu kalp artık,
O zoraki tebessümler, içimde bıraktı derin bir sızı.

Şimdi, tek istediğim, yalın bir sığınak:
Dumanı tüten, sıcacık bir evde soluklanmak.
Zamanı bir kenara bırakıp, telaşsızca,
Yanında oturup, acı bir kahveyi yudumlamak.
O koyu, o keskin tadı, senin varlığınla bala çevirmek.

Bu ten, bu can, senin varlığının hakikatini arzuluyor,
Ellerinde tutulmayı, gözlerinde sonsuza dek kaybolmayı.
Yeter artık, geceleri rüyalara hapsolmak;
Her sabah, gözlerimi açtığımda seni bulmayı,
Gerçek bir "günaydın" ile yeniden başlamayı.

Özlemek, bir duvarın ardında seni dinlemek kadar imkânsız;
Sesini duyuyorum, ama bir adım dahi uzanamıyorum.
Gel ve bitir artık bu ıssız, buzdan sürgünü,
Beni saran o mecburi yalnızlık perdesini yırt.
Çünkü yaşamak, ancak seninle yan yana,
Omuz omuza, bu hayatı yeniden anlamakla mümkün.

Biliyor musun, o kahvenin koyu telvesinde bile,
Sana ait geçmiş anların izini sürüyorum hâlâ.
Her fincan, aslında sensizliğe adanmış bir direniş yudumudur.
Gelecek, ne denli büyük vaatler fısıldasa da,
Ben sadece o dingin sabahta,
Parmaklarımı avucunda ısıtma vaktini bekliyorum.

Oysa her şey ne kadar yalın ve ne kadar yakın bir gerçek:
İçimde yaktığın o ateşi kimseler göremiyor.
Ne bir fırtına ne de seni yeniden yitirme korkusu var artık,
Sadece sana adanmış, en kökten bir inanış.
Çünkü biliyorum, üşüyen bu ruh,
Mutlaka bir sabah, senin güneşinle, yeniden doğacak.