Adını sevda koymuştuk
Nisan yağmurlarının altında
El ele gönül gönüle gezerken
Baharı birlikte teneffüs etmiş
Göçmen kuşlarına sevda türküleri söylemiştik.
Havanın kararmasıyla başlayan firakı
Günün ilk ışıklarında bitirirdik
Gün boyu çimlerin üstünde olur
Birbirimize sevda şiirleri okurduk
Beraber ağlardık beraber gülerdik.
Sonbahar...
O ne mevsim! O ne mevsim!
Yaprağı dalından kopardığı gibi
Bir sonbahar mevsimiydi
Seni benden koparan
Göçmen kuşları giderken el sallamıştım
Sana el sallayamadım
Biliyorum sen muhacir değilsin
Dönmeyeceksin.
Yollar... Ahh o yollar...
Beni hep senin olduğun yere taşıdı
Musalla taşıyla kabristanlık
Gözümün önünden hiç gitmedi
Başımıza nerede geleceği meçhul son
Senin yanındı.
İşte sensizliğe inat
Yaşamaya çalışıyorum
Yürüyorum bilmediğim istikamete
Kafam sağlam görünse de
Yüreğim sarhoş benim
Yanık yürek kimbilir
Sahibini nerelere taşıyacak
Sana gelinceye kadar.
Kayıt Tarihi : 23.4.2008 14:54:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!