Samimiyet. Şiiri - Tuncay Aytaç

Sorma bana! Ayrılığın boğazımda düğümlenen ukdesini,
Gözlerimden oku sevginin felsefesini.
Sor yüzümde ki çizgilere maziyi,
Yitip gitmelerimi Sor, zamana.
Merhamet isteme sevgiye dair hiç bir şey,
Alacağını aldın benden.
Akşamın loş ışığında, canımın cenderesine sıkışmış isyanlar,
Beni sen değil, yalnızca anlayabilir,
İçine sığındığım akşamlar.
Soğuktan üşümem ben,
Sahte bakışların ufkunda üşüdüğüm kadar.
Kararırını verme hakkımda ,
Tavırlarıma bakarak,
Gün ışığı bile terk etti beni, güneşin ışığında yakarak.
Sabahın kırağısı bile yakmadı içimi,
Varlığın kadar.
Sevginin salvosunu yapma artık bana,
İçimde sevgin hissettiğim kadar.
Kahpe kurşunlar acıtmadan öldürür ya,
Yanında hafif kalır ölüm,
Ben de her şey yaşattığın kadar.
Oysa bir ışık seliydin seni tanıdığım da,
Her anımdaydın ve damarımda kanımda.
Sevgiden harabeye dönen şu canımda,
Çok büyük izler vardır bilesin.
Artık sevgin bile ağır gelir omuzlarıma,
Vursam duygularımın mahmuzlarına,
Canlanır mı yeniden küllenen bu sevgi.
Mavi hayallerimi çöle çeviren,
Sen değilmi.
Benden yana dolanmasın diline aşkın teranesi,
Kalbimde sevgiden yana hiç umut yok,
İçim sevgisizler hapihanesi.
Nerede aradığım ilk günün bir tanesi,
Yitip gitmiş mevsimlerin,
Kış gününde okunur mu esamesi.tuncay.