Sakil Yazgım Şiiri - Yaşa Mustafa Pehlivann

Kalem bu akıtır bazen zehir, sessiz dilsiz.
Kale alınmaz sözcükler, hislidir susuşlar.
Koparıp atmak geleceği yaşamak kimliksiz.
Tek ayakla da olsa ayakta kalmak dimdik!

Nedir yaşamak? Yazgı bölüm bölüm sahnede.
Oyuncular değişir kurgu aynı nedense.
Yaşayamadıklarımıza sürdük bir ömür.
İçimizi ısıtan pes etmişlikten kömür.

Kalem bu bak doldum ki taşırıyor sözcükler:
Avcumda boş vermenin tarifsiz rahatlığı,
Cepte önüme bakmanın huzur taşkınlığı.
Sayfam, bol imzasız yazısız sararmışlığı.

Büyüdükçe gördüm hevesimin beli kırık.
Belki kabulleniş belki biraz anlamışlık,
Kesin olan ki fersahlarca dibe batmışlık.
Kalmamış içimdeki o eski dik başlılık.

Kalemimi kırdım oda beni çok kırmıştı.
Yazdıklarımı sildim, yaşadıklarım baki.
Yazgım sakil, atime cani, canıma kanlı.
Ümitlerim seri katil maktul dokuz canım!

Çabamın intiharının canlı şahidiyim.
Yazık oluş öyküsünün baş karakteriyim.
Aklım başımda, duygularım kara toprakta.
Açtığım bu yeni sayfa karalanmayacak!