Sahibini bulamayan mektuplar I
İhbarım Kendime
Aşkını söylemeye cesaret edemeyenler kendilerini kelimelerle ihbar ederler...
Yaşadığım sandığım ömrümün son demindeyim biliyorum… Öyle gel git li, öyle med cezir li hayatım oldu ki içine düştüğüm… bazen içime çekildim, bazen de benden habersiz olduğunu bile bile kıyılarına sığındım durmadan… bıkmadan…
Mavi bildiğim gökyüzü, siyaha bürünüp karartıyordu sana dair beslediğim hayallerimi… güneş olanca hararetiyle ısıtırken yeryüzünü, düşlerim donuyordu mevsimin en sensiz zamanlarında… emek verdiğim, senden bile kıskandığım sana söyleyemediğim umutlarım soluyordu yüreğimde…
Ve ben sensizliğin ağırlığıyla, enkaza dönen hıçkırıklarımın sessizliğiyle arkandan bile bakmaya utanıyorum artık… tutunduğum sen, tutuştuğum acılarımı da benden çalarak gidiyorsun ardına bakmadan….
Sen giderken seninle beraber bende gidiyorum bilinmezlere…
Zemherinin ortasında, sonbahar kırıntısı olan zamanlardan dökülüyorum bir bir… Dilimin ucuna gelipte söyleyemediklerimi haykırıyorum ilaç dedikleri zamanın kalbine… ve içimdeki sana… Her defasında söyleyemediklerim boğazımda dizilirken, dilinin ucuna gelipte söyleyememenin acısını bilemezsin sen… ahh cesaretten yoksun kalbim ahh…
Bazen kendime de kızmıyor değilim hani… madem tutsağısın onun, madem zincirlerini kıramıyorsun, bırak kelimeleri özgürce, söyle söyleyebildiklerini… ondan sonra o düşünsün diyorum kendi kendime… inat etme diyorum, çarp suratına aşkın kutsallığını, inkar edecekse etsin, kırılacaksa kırılsın, ben zaten yaşayan bir ölüyüm, öldürecekse sinesinde öldürsün diyorum defalarca… her zaman, her gün seninle konuşuyorum ama sen duymuyorsun…
Sen sağır kesildikçe sessizliklerime, bende gidiyorum bilinmezlere…
Yarını olmayan bir aşkın çaresizliği iliklerime kadar esir ederken yüreğimi, belki o da seviyordur kimbilir soruları işgal etmekte zihnimi… çürüyen bir çınar gibi hissediyorum bedenimi… kökleri çürümeye yüz tutmuş, dalları kırılmak üzere bir çınar… münbit bir arazide yok olmaya yüz tutmuş bir çınar… kendisine hayrı olmayan yaprakları solmuş ve dökülen bir çınar… dal dal, yaprak yaprak kuruyan bir çınar…
Ben böyle kurudukça, sessizliğim soldukça, kelimelerim bile sustukça ne sen benden haberin olacak, ne de ben sensizliğinle iflah olacağım… Biliyorumki ey sevgili… Hali pür melalimi söylersem sana beni öldürecek, söylemezsem ben öleceğim…. Çünkü sensizliğinle yaşadığım hayatı yine seninle başlıyor ve yeniden temize çekiyorum... her zamanki gibi kan ağlasa da içim, yinede beni bana ihbar ederek gidiyorum…
H.Ali Aydın
12.12.2008
Kayıt Tarihi : 12.12.2008 12:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!