Ölüm öğretmenim olursa Şiiri - Kemal Koçak

ÖLÜM ÖĞRETMENİM OLURSA

Ölüm öğretmenim olursa
Kim yanıltır ki ben deki beni
Ölümü öldüren insan varsa
Kim diriltir ki sen deki seni

Öğretmenim ölüm
Senden öğreneceğim
Nedir ki be gülüm

Ölüm seslendi bana
“Her öğrendiğin benim mi Niçin?
“Ölmeden önce öle-bil-men için”
Öğretmediyse ölümü, Öğrendiklerim
Ölmeden ne öğrenilecekse
Ter dökerken Beyhude geçen emeklerim
Ölmeden önce öyle bilmen için

Ya ölüm öğretiyorsa
Öğrenileceklerin tümünü
ÖLÜM kelimesini öldürünce
Öğreniyorsa insan her parçadaki bütünü

Ö harfinin tepesinde iki göz
Ü harfinin tepesinde iki göz
L harfinde La
M harfinde Mekan

La Mekan da olmayan işliyor zaman
Kapanınca her dördü birden
Terleyen noktaların görünen hallerini
OLUM oluyor aniden

Ölümü anlamak dört tane noktaymış meğer
O_lmak
L_İyakatına
U_laşmak
M_arifetmiş

O’ NA

Her şey buna değer

Ö_lmek
L_afzına
Ü_zülmek mi?
M_asivaya

Verilen değere ne değer?
Olmadan ölmek
Bildiklerini taşıyarak ölmek
Yaşamadan bilmek,
Ölmek değil de gebermekmiş
Mesele gebermektense
Ten denen hapishanemden
Uçuvermekmiş
Yorulunca zaman çarkının insafından
Olunca toprağa düşüvermekmiş

Öğretmenim Ölüm’ün nefesini
Ense kökümde hissedebilmekmiş.