Bütün şiirler yazılmış meryem ana.
İşlenecek duygu kalmamış, eskilere benzeyen.
Kıblemin ardı görünmez oldu
Sütünü kestigin günden beri.
Bir hasrete prangalıyım
Gelsen çözülecek yaram belki.
Ve bana ait bir pencerem vardı bu dünyada,
Bir yüzsüzlüğü uçurumlarıma açılan
Bir sürgüsü umutlarıma sonuna kadar örtülen.
Buğusunu yazlara saklayan, baharlardan kışlardan çalınmış.
Küs canımı ruhuma dokuyan pencerem,
Topraksız bedenim, camlarını lekelerken... Ve beni ben gibi gösteren bir pencerem vardı bu dünyada...
Saçlarını maviliklere ör anne,
Mavilikleri umuda yor...
Sen isen zamandan önce algıladığım,
Yani sonsuzluğa olan anlayışım...
Hep mahkumdu ellerinde yitirilmeye, mutlak yalnızlığım....
Boğuk düşüncesizliklerden peydahlanmış
Bulutları, siyah ve serin;
Ve her detayı bir eksiklikle
Bezenmiş bu şehrin.
Yorgun düşlerde kara bir leke
Kayıp bir zaman dilimi
Bir gazete yaprağında...
Lekeli, çamur sıçramış yüzüne.
Gördüm, gördüğüm gözler benimdi.
İsmin satır satır, kelimelerin çaresizlikleri çarpti yüzüme.
Yüzümü döktüm, döktüğüm yüz benim miydi?
İnatla tutuştu yalnızlığımın denizinde
Şu yalnızlığıyla, henüz yeni doğmuş kendinden,
Elleri yok yine de uzanır, dokunur, paralar bazen...
Ki bazen, öfkelenir evrimde yitirdiği duygularını anlatırken...
Öfkesi, yalnızlığı, sessizliği.....
Her biri diğeri kadar,
Büyük kanunda yeri var.
Pek ala tereddüt doludur doğuştan miras alınan eğilimler.
Yani bir yarayı dağlayabilir, aynı yarayı açan hançer.
Ve dahası gerçeği inkar etmekle başlar her an tükenmek üzere olan ağırlığı.
Yaşam arzusu geçebilir, yaşam hakikatini, yazgı haydutlarınca.
Öyledir, katlanılmaz bir sancının öteki yüzündeki sömürü.
Ne ola ki?
Rengi parmaklarına çalan,
Dikenlerinin değdiği her yer
İğne yarası olan
Gülün Adı?
Tutkulu hayretlerle düşünmek,
Daha insani değil yüzündeki geçimsizlikten.
Bir put gibi beklesek gezegence,
Tıpkı sen gibi arasak anlamı olduğumuz yerde.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!