Kocaeli Üniversitesi Hukuk Fakültesi
Meğer bir gülümseme yetermiş çiçeklerin açmasına,
Değermiş bir gülümseme iki deste zamanın tamamına.
Keder, kader değilmiş,
Bilmem insanlar niye bunu kendine eder alın yazısı boyunca.
Hünermiş aslında yakmak ruhu okyanusta.
Gözümden yaşlar süzülürken sessizce,
Bekliyordum belki doğmayacak sabahı.
Tüm karanlığıyla üstüme geliyordu gece,
Bir nur zerresi bile yoktu örtecek siyahı.
Gayesizce dökülür kalemden heceler,
Hislerim hançerden keskin olmuş,
İçimde dolandikca batar yüreğime.
Bahar vakti açan çiçekler solmuş,
Mülteci kalır artık her bir kelime.
Adımlarıyla sürükler beni zaman,
Kaybolmuşsun kalbini kumlara gömüp,
Mutluluk değil azaptır senle tenasüp.
Bataklıkta ümidi mırıldanıp kendini avut,
Kaçışın yok karanlıktan, aydınlığı unut.
Mutluğun sonuymuş keder
Nadirdir güzel zamanları insanların.
Enderdir tekrar yasamak istediği anıları.
Yüzü gulse bile bazen insanın;
Kan ağlarya içi, iste suan tam o andayım.
Çaresizliğin ikliminde deva için verdiğim savaş,
Aslında mevsimlere değil bir tek kendime karşı.
Manaları meçhul anıları unutuyorken yavaş yavaş;
Sisli, yarım düşlerde kaybolup göremez oldum arşı.
Gerçekliğim kabuslarla harman düşlerimse yarım
Güneşi mırıldanırken karanlığa gömülü tüm dallarım
Hangi dertten düşen kıvılcım yetti bu yangına
Yıllardır hem yakıp hem söndürmesi müstesna
Gece ile harmandır hayallerim,
Anlatsam da suskun benim kalemim
Yanıtsızdır şu yorgun suallerim,
Bitmez bir çift göze saplı özlemim.
Bilmem kime güler kimi seversin,
Ufuklara bakacak yüzüm mü var ki,
Sema kendini maviye boyasın ?
Kaybetmeye çalıştığım gayem,
Esiri olmuş çaresiz bir yasın.
Belki düştü bak zikrimden ölüm
Yazıma işlemiş olmalı bu ebedi esaret,
Ayaklarım ölüme koşar kim der sabret?
Yazım kış,mutluluğum hüzün,gündüzüm gece;
Keşke olsa bunlar kalemimden düşen son hece.
Sevdiğim denizde kaybolmuş bir tekneyim,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!