Kocaeli Üniversitesi Hukuk Fakültesi
Meğer bir gülümseme yetermiş çiçeklerin açmasına,
Değermiş bir gülümseme iki deste zamanın tamamına.
Keder, kader değilmiş,
Bilmem insanlar niye bunu kendine eder alın yazısı boyunca.
Hünermiş aslında yakmak ruhu okyanusta.
Yalnızlığımın en kavi anındayım.
Kulağımda mırıldayan sessizlik,
Yüreğimde kalmış acı rüzgarlar,
Özlemiyorum kalabalığın sesini,
İstemiyorum şifalı esintileri…
Gözümden yaşlar süzülürken sessizce,
Bekliyordum belki doğmayacak sabahı.
Tüm karanlığıyla üstüme geliyordu gece,
Bir nur zerresi bile yoktu örtecek siyahı.
Gayesizce dökülür kalemden heceler,
Zifiri karanlık
Birden belirdi aydınlık
Hapsolmuş bir ruh
Kendi, kendinin esaretinde
Son sanılan bir başlangıçtı
Her başlangıç da zaten bir son
Zaman, azad et beni; baharı kuşanayım.
Mekân, unut kendini; kendimi açayım.
Yalan, vücut bul bende; hakikatte yanayım.
Can, had ol tende; aklımdan kaçayım.
İki deste kül oldu aklım vehmimde,
Yaşadım sanarken aslında ölüyüm.
Nefesim kendime cinayet, suç kimde?
Her damlasında gamlı esrar gölüyüm.
Yeni günler evvelinden de virane,
Hislerim hançerden keskin olmuş,
İçimde dolandikca batar yüreğime.
Bahar vakti açan çiçekler solmuş,
Mülteci kalır artık her bir kelime.
Adımlarıyla sürükler beni zaman,
Kaybolmuşsun kalbini kumlara gömüp,
Mutluluk değil azaptır senle tenasüp.
Bataklıkta ümidi mırıldanıp kendini avut,
Kaçışın yok karanlıktan, aydınlığı unut.
Nadirdir güzel zamanları insanların.
Enderdir tekrar yasamak istediği anıları.
Yüzü gulse bile bazen insanın;
Kan ağlarya içi, iste suan tam o andayım.
Rüyalarımın anlamı yok yaşayışım gibi,
Akıyor zihnimden beynim,
Kaçıyor fikrimden zikrim,
Bir hülyadayım bir semada,
Bir yangındayım bir deryada…
Gerçekler hep acı vermezmiş,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!