Mutluluğun Sonuymuş Keder

Mutluğun sonuymuş keder

Nadirdir güzel zamanları insanların.
Enderdir tekrar yasamak istediği anıları.
Yüzü gulse bile bazen insanın;
Kan ağlarya içi, iste suan tam o andayım.

Rüyalarımın anlamı yok yaşayışım gibi,
Çaresi yok yine sessiz çığlıklarımın.
Yüzse nereye varacak bu gözyaşlarım,
Canan elimden tutsa nereye kalkacağım?

Kalksam ne yapacağım ki serileyim yere,
Sonsuz bir uykunun geldi vakti bir kere.
Çok yaşadım zaten bunları boş yere,
Sorsalar anlatacağım hem de kaç kere.

Ne soranım vardır ne yoklayanım,
Ölsem şurada olmayacak ağlayanım.
Artık çıkar yolu göremiyorum,
Bence zaten uçurumun başındayım.

Bir adımda uçmaya başlayacak dertlerim.
Yaralı ruhum ayrılacak aciz bedenden,
Ne hesap verecek orasını ben bilmem,
Yazılmamış mıydı alın yazıma ezelden?

Yaşattı beni ama nasıl kim bilir,
Sorsanız artık fayda etmez sesimi kim duyabilir?
Yanacak ruh bedende durmaz,
Yakacakmış zaten yaradan belliymiş buradan.

Bitti artık kurtuldum mu bilmiyorum,
Ne konuşabiliyor ne susabiliyorum,
Kafam almıyor, anlayamıyorum;
Yakarışlarımı duyan var mıdır soramıyorum.