Mustafa Özke Şiirleri - Şair Mustafa Özke

Kaç zamandır içim yanıyor
Açamıyorum derdimi kimseye
Bir kızım var işte beni anlayan
Kızım Mina...
Hani benimle konuşsa
Hani ikibuçuk yaşında olmasa

Ondört ekimdi
Gece yalnızdım
Gece de yalnızdı
Mina yanımda yoktu
Ay yıldızlara soğuktu

böyle terk edilmekte varmış kaderde
giderken basıp geçtin üstümden
toprak gibi ses çıkarmadım
yağmurun yıktı bedenimi
toprak gibi çamur olmadım
deprem gibi sarstın beni

sözlerini sakla giderken götür
ister yaşa aşkımı istersen bitir
ayrılacaksan eğer sonunu getir
ben senin nazını çekemem artık

sözlerini sakla giderken götür

yalnız martılar anlar
yalnız martıların derdinden

çığlıkları duymayan
kurtulamaz tel örgülerinden

akrep kuyruğunda zehir
ateş yanında kuru barut
kelle kesen bir cellat
olsan ki kan emen bir sülük
ne kazanırsın hayattan
yaşarken iyilik

kökü kan ağlayan bir ağacın
toprağı olmak zormuş gülüm

ayışığına bel bağlamış balıkçının avını
tuttuğu gibi kolay tutulmuyormuş elin

çınar ağaçlarının
köklerine yazdım sevgimi
ardından denizdeki
midye kabuklarına kazıdım
sonra bulutlara işledim
eriyip toprağa aksın diye

kaybolup gitmek kolay mı
koyup kalabalıklara kendini
sığınmak kuytulara
ve yakmak
için için yüreğindeki közü

ne zaman bir karanfil görsem kırılır dalım budağım
hüzünlü bir şarkı olursun hep adını anar dudağım
ama gidemem çok uzaklara ki belki biraz korkağım
ne olur aç kollarını bekle beni sevgisi sessiz otağım

ne zaman bir eldiven görsem tutulur elim ayağım