“Ben yarime gül dimem, gülün ömrü az olur”.
Bir yanık türkü.
Bir yanık kaval sesi.
Bir süredir dilimin ucunda,
takıldı kaldı.
Sevgiyi elle tutamayız,
ama sevenin gözleri nasıl parlar,
bilirsin.
Sevilmeyen çocuk büyümez,
çiçek açmaz,
bilirsin.
Güzel bir gün ermeden sona
Sar kollarını son kez boynuma
Sevmek, doyasıya gelmiyorsa içinden
Bırak beni yalnız başıma hatıralarımla.
Sevmeyi öğretemedim bir türlü sana
Her ne kadar doluysa da isyanımla,
İnanma kopamam senden bu duyguyla.
İnat etme, uzak durma arzunda
Bırakma beni yalnız başıma, hatıralarımla…
Gün geçer, ömür geçer haliyle,
Bir akşam.
Her zamanki gibi...
Bir Pazar...
Her zamanki gibi.
Bir Mart...
Her zamanki gibi değil.
Düşler ülkeme davet edebilseydim eğer...
Kabul eder miydi?
Ya da...
Ya da,
ben O’nun gerçek dünyasına...
Geç kalmak...
Bazan,
hani,
dolu doludur da gönlünüz,
ilk damlanın düşmesi gerekir ya,
çılgınca yağması için.
İşte böyle bir anda,
Yüreğim daraldı,
birden sis mi çöktü gözlerime?
İçimi bir acı dağladı birden.
Yoksul,
yoksun hissettim kendimi...
Böylesi mi anlatılabilir;
Bir dost arıyorum,
can yoldaşım olacak bir dost.
Şimdiye kadar hiç tatmadığım bir duygu, bir güzellik.
Ömrümün sonbaharında tadabilmek, ne güzel olurdu.
Canı sıkıldığında beni arayabilecek,
arayabileceğim, saatsiz zamanlarda.
Bir dünya istiyorum;
gülümseyen, sevgi dolu.
Gözleri; yumuk yumuk,
pırıl pırıl ışıldayan.
Bana ben gibi baksın
sevecen ve temiz,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!