Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Düş, düş artık yakamdan
Düşlerimi yakmadan

Devri âlem yanmadan
Düşlere uyanmadan

Düşü düşlerimde gördüm
Düşünce, düşlerimi düşündüğüm

Kerrat cetveli vardı, bilirsiniz?
Bir türlü muhakemesini kavrayamadığımız
Ezberlenen, ezberletilen, güya mantık üzerine yerleştirilen

Dinlediğim sesleri
Gördüğüm şeyleri
Düşündüm derinden
Var oluşun özünden

Rüzgârlar fısıldarken

Hayat ince bir çizgidir.
Dışımızda ararken, içimizden bizi eritir.

Şikâyetler dışımıza sıralanırken
Bütün kabahatler içimizde gizlenir

Yalanlarıyla dünyayı yalan sayanlara
Gerçekleri konuştuğunda
Her şeye muhalif derler sana
Uyumlu olmanın kuralı onlarca
Uymalısın onlar gibi sende yalanlarına

Bazen kendimle kalırım
Düşünürüm kendimi
Kendime, insanlara
Doğaya, varlıklara
Dünyaya, yaşama
Bilgi ve kültürlere

“Bilmediğin şeyin ardına düşme
Göz, kulak, gönül sorumludur” *

“Gerçeği bilinen söze, eyleme
Denilir, doğrudur”

Ey insan,

Hep kendi gözünden
Baktın dünyaya,
Yaratılışına, yaşayışına
Doğduğun, yaşadığın yere

Aklın şaşmasın
Kalbin kaymasın
Günün modası bu
Zamanın kurtuluşu

Çağda neler görürsün

Etrafımda binlerce insan
Kadın/erkek, genç yaşlı
Sıcak güneşin altında
Biraz önce uğradığım
Tüm coşkuları yaşadığım
Allah’ın evi Kâbe’den