Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Pencereden körfezi seyrediyorum
Hava kapalı, puslu, arkası yağmurlu
Bulut arası güneş, arada bir selam veriyor
Martıların sesi bana kadar gelmiyor
Eskisi gibi yük gemileri de sık görülmüyor
Hafif bir rüzgar çaktırmadan esiyor

Çalış, çalış, çalış
Dünya üç beş karış
Bir ucunda sen
Bir ucunda ben
Nereye gidiyor tren?

Zifiri karanlıkta dolaşırken
Yeni bir günün umutlarıyla
Vaat edilen güzel hayallerden
Ümitlerin kesik karanlığında
Umudu sırtlayıp yürümek
Tutuklanmış düşüncelerde

İhtimalleri çöpe attım
Hedefleri uzattım
Geride bir ben kaldım

Baykuşlar ötüyordu ıssızlığıma
Gülüyorlardı yalnızlığıma

İnsanlık bir umuttur yarına
Bencilliğin tüm karanlığında

Özgürlük çağrısı insanlıkta
Boşluğa düştü sanılsa da

Bir günlük ömür biç bana
Gerek yok fazla yaşamaya
Gözyaşı, kan, nefret olmasın orada
Buluşalım sevgi, saygı, paylaşımda
Nasılsa gideceğiz sonunda

Terör, teröriste
Vur, kır, yak, öldür diyor

Devlet, görevlisine
Vur, kır, yak, öldür diyemiyor

İnancın sınırları vardır
Ama sapıklığın yoktur

İnsanlığın sınırları vardır
İnsanlık dışılığının yoktur

Savaşı kutsallaştıran bir dünyada
İnsanları ölüme göndermek isteyenler sırada
Ceplerine girecek üç beş kuruş para

Galiplerin yazdığı tarihler
İnsan öldürenleri kahraman bilirler

Biliyor musun kararım karar
Elimdekini hiç sorma ne var
Her şeyi sütliman kıldım biraz
Estirirsem yaparım itiraz

Lakırdılar hiç işime gelmez