Mahşere Yanaşan Yollara Şiiri - Mete Güleç

Çıkıyorum sessiz, kimsesiz sokaklara;
Savaşım bitmemiş, delirmiş hâlimle.
Kalbimde bir sızı, beynimde bir boşluk;
Yürüyorum durmadan mahşere yanaşan yollara.

Soluklanıyorum, kilitleniyorum bir kuşa;
Uçuyor, iniyor, ötüyor… Ne kadar da hayat dolu aslında.
Kuş olsam, uçsam; belki geçer bu yara.
Yine de yürüyorum mahşere yanaşan yollara.

Ümit geliyor anlık, şu sıralar yaşama—
Ama anlık sadece; uçuyor geri gözlerimin önünden,
Kuş misali uzak diyarlara.
Ve ben yürüyorum durmadan mahşere yanaşan yollara.

Düşünmek en büyük zevkim hayatta;
Ama gün geçtikçe delirtiyor beni.
Bulamıyorum bir harita…
Ve hâlâ yürüyorum mahşere yanaşan yollara.