Madame de Montbazon*'un Son Şiiri

'Nox et solitudo pleneo sunt diabolo
Geceleyin odam şeytanla doludur '
Kilise Ermişleri
Denizine
Laneti bulaşmış
Aynası kırık şairler gecesinde
Arsız bir kedi geçti gözlerimden
Gece görülen bütün kediler gibi rengi;
Süründüğü yerlerde
Gri çaresizliği...

Bir örümcek uyuyor
Kapının geçmişinde
Sokaklarında
Dünleri sulanıyor,
Sefertaslarında
Dulavrat otları...
Tırnaklarım mı cefadan uzuyor?
Önce iki kısa sonra bir uzun
Öyle vur kapıya
Öğrettiğim gibi
Açılır
Sabah açılırsa akşam sefası...

Ah, gel al ellerimden
Ölü kelebekleri,
Rüzgâra üfle
Uçuşarak dökülsün benekleri
Karışsın küllerine
Bir ses uzat bana
Kurtulayım
Uyluklarımda hain bir akrep
Zehrinde çoğalayım
Mefistofeles,
Ses nefes ses nefes
Çağırdım seni
Duymadın...
Yastığımdaki
Semenderle u-yandım
Ölüm sebebim
Sekte-i kalp

* “Madamé de Montbazon, geçen yüzyılda, kendisini sevmeyen Chevaliér de la Rüe uğruna, sözcüğün tam anlamıyla, aşktan ölen son derece güzel bir yaratıktı.”
Saint-Simon’un anıları