Kül Tablası Şiiri - Mayrit Murat Çayırtepe

Küllerin içinde kalmış,

Türlü türlü renklerde

Boyutlarda

Kiminde yarım, kimi diplerine kadar

Çekilmiş bir kül tablasıyım

Bir nefes çekip basan da

Son nefesine kadar dumanı alınmış

İzmaritlerle dolu

İçimi boşaltıp yenileri ekleniyor

Saçları ağırmış bir yaşlı amca

Oturur önce masaya

Yanında çöplü bir çayla

Düşünüp durur sofrayla

İki çeker bir vurur bana

Parça parça dökülür külleri

Bir baştan bir başka başa

Her bir sigaranın tadı da kokusu da

O dudakların izi kadar başka

Soğuk, sıcak, kırmızı renkli

Yükünü çekmek bana kaldı

Sohbetini de acısını da

Kalanı da benimdir bundan sonra

Çok doldum çaycı

Bana da biraz çay

Sandalye, masa, örtü ve bana

Acı olsun her zamankinden

Tat vermiyor zaten kokulu çayların.

Uzaklara gidemiyorum madem

Konuşmadan dinlediklerimiz

Sandalyeye ağırlığı

Masaya konuyu

Örtüye taşırdıkları

Bana kalan diğer her şeyi

Unutulan sigaralar gördüm

Yakılmış ve içten içe

Yavaştan yavaş bittiler

Ayrılıkların başladığı yerim

Küllerinden bitenleri

Ölümü isteyenleri gören benim.