Köyümüzün Ağası Şiiri - Ergül Güzel

KÖYÜMÜZÜN AĞASI
Her tür melanet vardır yüreğinde
Koşa koşa gider şeytanın izinde
Hırsızlığın arsızlığın hep peşinde
Ne yüzsüzdür köyümüzün ağası

Dilinden eksik olmaz yalanı dolanı
Dolaşır etrafımızda elinde kuranı
Sözde, kalbindeymiş din ile imanı
İmandan bihaber köyümüzün ağası

İnsanlıktan nasip almamış zinhar
İşi nifaktır, biraz da fesat ile inkar
Bir de ahaliden ister kendine ikrar
Yitirmiş hayayı köyümüzün ağası

Korur iken kollar iken candaşı yandaşı
Görmez ahalinin gözünden akan yaşı
Sayesinde çatlayacak gayrı sabır taşı
Zalimin önde gideni köyümüzün ağası

Gün ve gün çıksa da kokusu her işinin
Ne haddine bir söz söylemek er kişinin
Yoldurur saçın hem erkeğin hem dişinin
Düzenbazın en alası köyümüzün ağası

Paradır gözünün karası, ömrünün çırası
Eşti, dosttu, damattı çalışanı ve maşası
Seni beni sorana der ki köyün marabası
Kendini sultan sanır köyümüzün ağası

Takmış kafayı köyün mısırına buğdayına
Konuşunca da ahalisi fırça çeker alayına
Bir de almış köyün döneklerini yamacına
Caka satar sana bana köyümüzün ağası

Gündüz ahkam keser karşı köyün ağasına
Gece nedametle dayanır durur kapısına
Yatmedi bir de ortak eder köyün tapusına
Kaptırmış yuların ucunu köyümüzün ağası

Ümmeti vardır hakikatini bilir de bilmez
Dini gözüne perde eder de talanı görmez
Her cefaya katlanır da ağasından geçmez
Ahalinin anasını beller köyümüzün ağası