Koğuş numarasız Şiiri - Recai Şen

Ben burada sayılmam,
Bir numarayım sadece.
Adım düşmez gardiyanın diline,
Anamın duasında kalır.

Beton değil bu zemin,
İçimde kuruyan bir ovadır.
Adalet mi?
O dışarda bir masal kitabında uyur.

İçimden geçer bazen,
Bir çakmak çakmaklığı sever mi diye…
Çünkü burada her şey eksik yanar.
Bir selam,
Bir mendil,
Bir eski mektup kokusu…

Duvarlar bana konuşmaz.
Ben de onlara yazmam.
Ama biliriz birbirimizi,
Ben içime düştüğümde,
Onlar duvara dönüşür.

Burada zamanı boğazımdan içiyorum.
Gelecek dersen,
Pencerenin demirinde pas gibi…
Yarın diye bir şey yok burada,
Sadece “bir gün çıkarım” var.

Ve o gün…
Bu duvarları ezberlemiş gözlerim,
Gökyüzünü tanımayacak belki.
Ama yemin ederim:
Bir daha hiçbir kapıya anahtar istemeyeceğim.