Kırlangıç Hüznü Şiiri - Emin Özcan 1

Biliyorum bu mevsimde gelmeyeceksin.
Tıp deyip susturacaksın
Volkanı patlamış
Yüreğimin kırılmış penceresini.
Homurdanıp gökyüzü ile
Başıma mevsimsiz karlar yağdıracaksın.

Biliyorum esir kalmış mülteciler kuyruğunda
Son sırayı bana ayıracaksın.
Vay diyeceğim belki de
Kusarak yılların tek tek günlerine
Ellerimi üşüten yoksul sevinçler içindeki
Titreyen yüreğime kızacağım belki de.

Biliyorum adresin yok şimdi
Uzun bir yol gibi sonsuzsun benliğimde.
Hiç mecalim yoktur bilesin
Kırdığın bir fincanın telvesinde
Aynalar yüzümün yarısını göstermez
Ve gözlenmezsin gözümde başka birisine.
Anlamı yoktur sensizken dilimdeki kelimelerin
Anlamaz zaten beni kimse
Bu acılarla abanası kentlerinde

Biliyorum eğer kavşaktaysa ömrüm
Uzayıp gider dostlar tek tek gözlerimde.
Kız kulesinde bile aşklar çoğalmaz artık
Sevda böylesine yaban kalmışken KIR HÜZNÜNE
Ve burası son nüshası sevginin, ayrılığın, gitmenin
Burası cefadan yananların okuduğu bir ölüm duası
Tik taklarla beraber giden kısacık ömrümün
Kırlangıçlar gibi karanlık bir sefası

Biliyorum yırtılan uçurtmalarda kaldı
Bize uzak kalan umudun şafağı
Mevsimlerin göz yaşları dükkanların önünde
Bekledi sahibini pusulasız bir şekilde

Biliyorum bu sefer gitmek vakti geldiyse
Elbet bulunur bir taşeron katil kirpiğimde.
Kirpiğim oklarla dolsun benim tüm bedenimde
Madem böyle uçurtmasız yaşayacağım
Öyleyse savursun yüreğim kendini bir denize...