Kırılganlığın Karanlık Tarafı

İçimde iki kapı var:
Biri dokununca sızlayan bir yarığa açılıyor,
Diğeri kimsenin bilmediği bir karanlığa.
İkisi de benim.
İkisi de taşıdığım ağırlığın iki farklı yüzü.

Kırılganlığım…
Sanmasınlar ki ince bir duygusallıktan ibaret.
Bu, hayatın tam ortasına gömülmüş bir cam parçası;
Her nefeste içime batan,
Her adımda bana kendimi hatırlatan o keskinlik.
Beni yumuşatan değil,
Aksine bilen tüm acıların sessiz izi.

Gücüm…
Kimsenin dışarıdan göremediği o sert damar.
Düştüğümde küfretmeden kalkışım,
Yıkıldığım yerde sessizce diş sıkışım,
Kimseye göstermeden içimde bir duvar daha örüşüm.
Bu, bağırmayan bir öfkenin soğuk ateşi.

Bazen ikisi aynı anda çarpıyor içime:
Bir yanım titriyor,
Diğer yanım direniyor.
Bir yanım “bırak git” diyor,
Diğer yanım “sonuna kadar devam” diye haykırıyor.
Ve ben ikisinin ortasında
Kendime en ağır soruları soruyorum:
Ne kadar kırılabilirim?
Ne kadar dayanabilirim?

Her cevap biraz daha sertleştiriyor beni.
Her sertlik biraz daha inceltiyor içimi.
Garip bir denge…
Ne tamamen yumuşuyorum,
Ne tamamen taşlaşıyorum.
Bir tarafımda uçurum,
Diğer tarafımda duvar;
Ben ikisine de yaslanmayı öğrendim.

Kırıldıkça yükseldiğim oldu,
Güçlendikçe soğuduğum.
Bazen en derin darbeyi kendi içimden aldım.
Ve anladım ki:
En büyük savaş dışarıdakiyle değil,
İnsanın kendiyle olandır.

Bu yüzden yürürken kimse bilmez yanımdaki yükleri.
Bilseler de anlayamazlar.
Çünkü bende ne tamamen acıya teslim bir kırılma var,
Ne de gururla taş kesilmiş bir duruş.
Ben ikisinin arasında
Kendi karanlığını kendi eliyle şekillendiren bir insanım.

Ve içimde ne zaman iki ses kavga etse,
Sessiz olan kazanır.
Her seferinde.