Keskin Yalnızlık Şiiri - Bayhan Kaplangiray

Yürekte hasret vurgunluğu varken günler aydın olmuyor.
Uzun yaz günlerin geceleri kısacık saatlere sığdırılmış
Teninde can bulmaya yetmiyor.
Gelgit aklım mı yoksa kalpteki dinmeyen sızım mı?
Derdimden anlamayan bu şehrin akşamsefası
Yokluğunda bin bir cefalar estiriyor çıplak hayallerime.
Ne demir atacak bir liman
Nede fırtınalardan sığınılacak koyları olmayan bu kent
Maviliklerdeki yosun yerine
Sabah ayazında keskin yalnızlık kokuyor.
Terindeki tuz gibi tat vermiyor içtiğim sular
Zehir damlıyor alevler içinde yanan dudağımdan.