Tamah ve korkuyla sürgünde mi insanlık..
Kiminin çehresi kederle yaşlanıyor...
Ne bu varlık, özünden uzakta bir kayıp..
Umutları gururla avlanıyor...
Gözler aldatmış kendini, gözyaşları terk ediyor sessizce..
Ruhları zincirlere vurulmuş bir köle bedenlerinde..
Kader ağızlarına pelesenk olmuş bir kelime..
Merhameti unutmuş yalnızca insanlık...
Çıkın sokaklara,
Bakın etrafınıza kendi gözlerinizle,
Kim kendi gölgesine güveniyor bu şehirde..
Ölenler toprak altında,
Yaşayanlar da içerde,
Kimi görüyorsunuz dışarda gerçek bir yüz ile...
Kıyıya vurmuş bir küçük benden işte gerçek,
Yada sessizce bağıran bir çocuk silahların önünde..
Belki bir insan aynı dünyada açlıktan ölünce,
Ve bir toplum hepsini susarak seyredince...
Kayıt Tarihi : 1.12.2020 16:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
değerli güzel yorumunuz için içten teşekkür ederim..
Sevgiyle...
teşekkürler,sevgiyle..
teşekkür ederim
TÜM YORUMLAR (3)