Kendime Mektuplar 1

2012
31.0.24
Gece karanlık, yıldızlar gökte.
Bugün kendimi nispeten daha iyi hissediyorum, düşüncelerim bazen beni öldürecekmiş gibi oluyor tabii.. ama yaşamın güzelliğinde kendime şükretmek için bir şeyler arıyorum. Pek çok şeyin başlangıcındayım. ve aynı zamanda birçok şeyin de sonunda. Biliyorum hiç bir şey sonsuza kadar sürmez, o yüzden bu günleri iyi hatırlamak istiyorum. Bir hedefim yada bir amacım yok. Kendimi keşfetmeye çalışıyorum. Soruyorum kendime
"Akbel neleri seviyor, ne yapmak hoşuna gidiyor?"
ve yineliyorum
"Neleri seviyorum?"
Eminim zamanla kendimi daha iyi tanıyacağım. Hoş.
Üniversite sınavına hazırlanmam gerekiyor, nedense çalışamıyorum. Düşlerimin şehri Ankara'yı kazanmak istiyorum sadece. Anadolu'nun bir köyünde doğdum, büyüdüm. Çağımın biraz dışarısındayım belki de.
Olsun, belki de bizim neslimizde doğan tüm çocuklar köyün son çocuklarıdır. Ve ben o çocuklardan biri olmayı bir onur nişanı gibi her zaman yüreğimde taşıyorum. Yemyeşil kırlar, çiçekler, dağ havası.. köy bundan ibaret değil tabii. Çatlak topraklar, yakıcı güneş, kısıtlılık. Öyle yada böyle büyüdüğüm topraklar. Beni ben yapan topraklar. Canım dedeciğimin bana Kuran okuduğu, arkadaşımla kırlarda koşuşturduğumuz, abimle ağaçların üzerinde kiraz topladığımız topraklar. Hiç şikayetçi değilim, mutluyum. Anılarım sarhoşluk verici bir keyifle sarıyor beni. Sıcacık bir yorgan gibi.. Düşünüyorum, düşünüyorum. Artık hayatımı bir düzene koymam, kendi çizgimde yürümem gerekiyor. Özgürleşeceğim. Ah ahir zaman, çok hızlı geçiyor.
Ben Akbel, genç bir kız oldum.
amaaa hala çizgi film izlemek istiyorum.