Kendi Kıyısında Şiiri - Aybala Şahinoğlu

Bir kadın vardı, göğsünde bir veba taşır gibi geçmişini taşıyan.
Yolları hep kendine çıkan, kaçtıkça kendine saplanan bir kadın.
Saçlarına değen her rüzgar bir anıydı, çocukluğundan fırlayıp gelen.
Rüzgar dedim, ama bazen bıçak gibiydi, bazen de ninni.

Kendini özlemek ne demektir bilir misin?
Sanki bir yerlerde bıraktığın bir parçan,
seni bekliyor…
Geri dön diye değil, hatırla diye.
O kadın hatırlamaktan korkardı.
Hatıraları onun cehennemiydi çünkü.
Çocukluğu masum bir ağıt gibi gelirken, büyüklüğü bir yangındı.

Ellerinde çizgiler değil, kırık dökük yollar vardı.
Her çizgi bir yara, her yara bir kelime.
Ama dilinde hiçbiri yoktu.
Sessiz bir çığlıktı o kadın,
duyması en zor olan,
görmesi en acı.

"Gökyüzü" derdi bazen, "neden hep aynı?"
Bulutların altında her defasında aynı boşluğu bulurdu.
Kendi içindeki boşlukla gökyüzü arasında bir savaş vardı,
ama kazanan hep boşluktu.

Deli miydi? Belki.
Kendiyle konuşan birinin delirmemesi mümkün mü?
Kendini suçlayan birinin?
Bir aynaya bakıp, "Sen kimsin?" diye sormanın
cevabını almaktan korkması delilik değil de nedir?

Kendinden kaçmak isterdi bazen.
Ayağına bağlanmış taşlar gibi, kendini sürükleyip dururdu.
Ne bir denize bırakabilirdi o taşları,
ne de toprağa gömebilirdi.
Sanki dünya, onun yüklerini kabul etmeyecek kadar
merhametsizdi.

Bir benzetme yapmalı şimdi.
O kadın, kuruyan bir nehre benzerdi.
Eskiden derin, güçlü, çağlayan…
Şimdi çatlak, susuz, unutan.
Ama suyun nereden geldiğini hâlâ bilen.

Belki de bu yüzden çocukluğunu özlerdi.
Bir kuş gibi hafif olduğu zamanları,
toprağı çıplak ayakla hissettiği günleri,
gökyüzünü boşluk değil, sonsuzluk olarak gördüğü anları.
Ama çocukluk dönülmez bir yoldu.
Ve o kadın, bunu bilecek kadar büyümüştü.

Bir gün, denizin kıyısına geldi.
Ellerinde çizgiler, gözlerinde kayıp bir yaz.
Bir şeyler fısıldadı rüzgar.
O kadın sustu.
Sessizlikte kendi sesini buldu belki de,
belki de bulmadı.
Ama bilirsin,
bazı soruların cevabı yoktur.
Ve bazı kadınlar, cevap değil, sessizlik ister.