Kendi Ellerinin Tenhasında Şiiri - Utku ...

“Dünyanın hırgürünü kapıda bıraktım” dedin;
üzerinden geçen kalabalık,
tüylerini silkeleyen bir hayvan kadar uzak.
İçinin takviminde duran o boş gün,
talanın bedenine sürdüğü karanlığı hafifletiyor.

Kırık bir tortu süzülüyor içinden;
bakır çanağın kıyısında unutulmuş,
kenarı çatlamış dua.
Altını çizdiğin sözler,
kapının tokmağına dokunan
hafif bir tereddüt yalnızca.

Tozu toza katıyor odan;
günün uyanmamış ağırlığı
çöküyor üstüne.
Gözlerinden sızan serkeş çağrının
sana dönecek yolu yok.
Rüzgar vurdukça kanıyor ipi.
Ne o astarı sökülmüş ceketi giy bir daha,
ne de çoktan eskimiş bir vaade tutun.

Ele artık kendi ununu;
hayatın sana bıraktığı bu ekmek,
annenin gözyaşları kadar gerçek.
Kendi ellerinin tenhasında kabaracak yine.
Kimse duymasa bile,
içindeki fırın
gecenin harabelerine
yeniden kendi sıcaklığını vuracak.