Karataşlar Ev Olurken Şiiri - Haldun Kibar

Bir zamanlar şu gördüğün yerde
Bir ev vardı Mişey
Gün doğmadan beş çocuk doğdu içinde
Beş yayla, iki göletten geçtim taşlarıyla
Lalettayin taşlardan ev olurmuş Mişey
İçinde çocuklar doğarmış
Beni de annem
Karataşlar ev olurken doğurmuş

Önceleri tam şurada bir hark vardı
Tabiatın yutkunamadığı yalanlarla tıkanmıştı
Hakikat, al yanaklar arasından akardı o zamanlar
Beni, hakikate bir çift al yanakla yol veren
Babaannemin tohum kokan eşarbına mıhladılar Mişey
Çatlayacak hakikat vardıysa o zamanlar
Benden hariç vardı

Meğer kaybolmak
Sevgiyi doğururmuş Mişey
Bu ovada gördüm dumana esir olan insanın
Yabandan öğrendiği ekümenik yasaları
Hatırla
Yanağında ekmek kokan
Hayr hevenglerini duyan çocuklar
Daha dün yutkundular
Boğazlarındaki
Nayman'ını arayan tayların kaldırdığı tozları

Sonra hep sen vardın Mişey
Şu gördüğün kına taşına oturup
Sesini haykırınca obaya
Gelincikler yas tutmayı bıraktılar geceleri
Yudit'i Meryem'den
Atalanta'yı Havva'dan
Aklı gönülden
Ayıran şey
Her neyse o şey
El çekti yaylamızdan
Isırgan otları kız çocuklarını yakmaz oldu artık
Senden önce eylül nedir şair nedir bilmezdi karataşlar
Demedim sana hiçbirini
Çünkü kimse bilemezdi
Ne zaman çözülür kısrakların köstekleri
Sana çıkan yolları ne vakit değirmileyecek evliyalar
Bilemezdik

Ah mişey
Bu obada teleklerden taç yapılmaz bilesin
Ben ki olanca imanımla
Şu gördüğün sazlığa siper ettim bütün telekleri
Gökyüzünün taarruzlarına karşı benim sayemde böyle ıslak kaldılar
Nolur bırak sen de
Bırak elindeki kurşunlanmış gülleri
Gel de anlat şu kurunlara Mişey
Şehirde aklettiğim balkıyan sürüleri anlat
Bir sen bilirsin
İlk ben yazdım
Her bileğe atlayan
Özgür prangaların hikayesini
Akılla gönül vardı masada Mişey
Ben yoktum
Gel artık ne olur
İmza atmadım diye karataştan kalıntılara
Akılla gönül Mişey
Devrimlerden bağışık tuttular beni

Seni son özlediğimde bu obada
Gün doğmamıştı henüz,
Seni son özlediğimde Mişey
İki tel saçın eksikti alnından
Fikrime noksan düştün sanma
Özlem bende vehme ermişti artık çoktan