* Karanlığın Azı Dişlerisin Kerbele

KARANLIĞIN AZI DİŞLERİSİN, KERBELE!
#fatma doğan
Ben gözlerinin karanlığından bilirim seni, Kerbele!
Öyle bir esmer karanlık ki gözlerin, geceyi boğan,
Ben ateşlerinden tanırım seni, Kerbele!
Yıldırımlar çakar nallarından çakmak çakmak,
Tutuşmuş en dipsiz dehlizlerde, en azman hırsların
şahlanır şahımın üzerine kızıl yelesiyle ejderhaların.

Ben seni sükutundan tanırım Kerbele!
Sessizliğinin sinsiliğini duyarım çöl akşamlarında,
isyankar bakışların kırar geçirir kılıcıyla ,bir bir.
bülbüllerimin boynunu, Kerbele!
serilir yediden yetmişe yerlere, lime lime
kokusu al kırmızı, çöl güllerim.

Kerbele!
Nasıl bir kara bela,
zamanı mekanda donduran küstah bakışların,
karanlığın çökse de, gözlerimin göğüne ağır ağır inerek
ben bilirim seni,
yüzünün, çatlayan ar damarları ne renk?

bilirim seni,
tufanı tutuşturan ayak sesinden tanırım edepsiz naralarını.
kalsa da çöllerimde, bedenim, şahsız, başsız.
kolum bir yerde, bacağım bir yerde
sanır mısın bedenim sadece uzuvdan ibaret?
sanır mısın Kerbele!
ben sadece bu bedene sığarım ?
sanır mısın Kerbele!
Ben sadece, bu cihana sığarım ?

Ben yaralarımdan tanır bilirim seni , Kerbele!
Ruhumda silinmeyen izlerim var benim ,
Öylesine derin, öldürmeden , asırlardır kanayan .
Sen sanma sakın, kendin gibi bilme beni,
Ben ne yazım, ne kışım, azadımı almışım zamandan
senin kanlı mevsimine inat .
bozkurt ayazım iz sürer dağlarımda yalın ayak.
yeri gelir, ısırır buzdan daha keskin dişleriyle ,
ellerime sarılan Soğuk geceyi.
yeri gelir,
çöl sıcağında kavururum cellat yüreğini .
Bil ki nereye gidersen git, Kerbele!
tutar yakalar Seni günahkar perçeminden ellerim.
Bil ki nereye gidersen git, Kerbele!
kendi ateşinde cayır cayır yakar seni yine,
sönse de küllerim.

Karanlığından tanıırım seni, Kerbele!
karalar bağlı başıma rağmen,
Kar beyazdır benim doruklarım.
Kendim bilirim bilemeyi,
Asya’mın kutuplarında, buzdan bıçaklarımı.
Kendim yıkarım yıkılacaksa da
çöllerimde, kumdan kalelerimi.

Kerbele!
Çek üstümden elini,
Karanlığın,
gözlerimin göğüne çökse de karabasan gibi gecelerde,
Ben bembeyazım hala, karanlığına inat.
Ne kadar keskin olursa olsun ,
Karanlığın azı dişleri Kerbele!
Bin parçaya bölsen de beni,
Yediden yetmişe, bedensiz, başsız, kolsuz
Sanma ki çöllerim kalır, ıssız kızıl gülsüz,
Sanma ki çok uzağımda benim, hayal ülkem, Kerbele!
Bir adım ötemde yağar bembeyaz kar, düşlerime
Bir adım ötemde yağar yağmur ,sicim sicim çöllerime

Kerbele! Bil ki;
bir kez ölse de, senin elinden ölüm,
Bir adım ötemde, açar yine de binlerce kez,
Bembeyaz al yanaklı gülüm.
FATMA DOĞAN 22.04.2025/TURHAL