Kar Rüyası Şiiri - Behçet Koray

Karların bile donduğu soğuk bir gece. Aslında bütün soğukluğun insanın içinde olduğu bir gece. Kardaki kelimeleri duyabiliyor musun? Her bir kristal, örttüğü çirkinliğin dedikodusunu yapıyor bir diğeriyle. Ve biz insanlar, yine ayıplanıyoruz.

Kar lapa lapa yağadursun, ben hâlâ bilemedim uyusam mı, veya uyusam geçer mi. Şöyle yaparsan mutlu olursun dedikleri her şeyi yaptım ve işte antidepresanlarım. Trajikomedi başka nedir ki? Halbuki bütün masallarda lâf dinleyen uslu çocuklar kazanırdı. Şimdi ise tek amaç, hayatta kalmak istemek. Evet, en azından bunu başarabilirim. Yani, İnşallah.

Peki, ya insanlar olarak birbirimizi sevmeyi seçseydik ne olurdu? Belki de sahilde koşup birbirimizi ıslatabilirdik. Kardan adam yapardık, pamuk şeker yerdik beraber. Ama yok! Savaşmayı seçtik ve sevişmek sadece hayvanlara kaldı. Kalplerimiz üşür, tümceler yalnızca nokta ve ünlemle biter. Zira artık kimse kimseye nasılsın diye sormaz.

Güzel yüzler üzüldü ve işte budur yürek burukluğu. Halbuki sebepsiz gülmelidir ve açmalıdır çiçekler.

Bütün melankoli yere batsın! Onun yerine diyelim ki gelir, gider sıkıntılar ve geçer solukluğu yüzlerimizin. Ne de olsa umutsuz yaşamaz insan.

Haydi horon tepelim! Ya da halay, ya da sirtaki veya her neyse. Yeter ki el ele tutuşup mutlu olalım!

Aç kollarını ve sarıl hayata! Gökteki bulut, tarladaki korkuluk, köşedeki kedi... Ne güzel bir his, öyledeğil mi?

İşte şimdi çok daha güzel dünya. Uyumayacağım, sürebildiği kadar sürsün bu rüya.