Kalemim kırık Şiiri - Nafiz Karak

Kapılar kapandı,
içeriye yalnızlığın sesi doldu.
Bir nefes bile sorguya çekiliyor artık,
bir düşünce bile suç sayılıyor.

Gökyüzü görünmüyor burada,
ama rüzgârın yönünü hâlâ hissediyorum.
Bir umut var — ince, sabırlı,
her gece taş duvarın altından sızıyor.

Kalemim kırık,
ama sözcükler hâlâ direniyor içimde.
Susmak bile bir direniş bazen,
çünkü sessizlik bile korkutuyor onları.

Biliyorum,
zamanın adaleti geç gelir,
ama geldiğinde
en ağır kapılar bile kendiliğinden açılır.