Kadim bir yalnızlığa yolculuk

Dündü belki, ceketimin altında bir kıpırtı, çıktığım uzun yolculuğum.
Otobüsün camından el sallamıştı martılar.
Ardımda mavi bir şehir, her gidenin döneceği yalanının yansıması pencerede.
Uzun bir uyku, belki de kış uykusu bu ayrılık.
Yalana sarılmış bir rüya, karabasan sanki.
Aldatıldım, aldandım uzağın iyi, yakının acı olduğuna.
Koşarak gittim o kadim karanlığın kucağına.
Bir umut, belki dönerim dedim hiç tamamlayamadığım şu cümlelerimde:

“Kadim bir yalnızlığa yolculukta ilk duraktır çocukluk
En kısa ömürdür, çocukluk yeryüzünde.
En kısa zamanda, en çok mutluluğun karşılığıdır çocukluk.
Yeşeren umutların, gözü kara inancın pırıltısıdır.

ve hep daha fazlası…”