İsyanım Sana Şiiri - Adem Kılınç

Benim ilk ve son aşkım, sanadır bu isyanım;
Bir gün sormuştun bana, sen ve ben demiştin bilmem hatırlar mısın?
Tamamlamıştım gözlerine bakarak sen ve ben bir bütünüz diye.
Arkasından ya bölünürsek bir elma misali demiştin,
Ben ise parmağımı o narin dudağına götürüp sus ölürüm o zaman demiştim.

Sarılmıştık ondan sonra saatlerce, sözler vermiştik birbirimize.
Oturup bir deniz kenarına gelecek demiştik, el tutuşarak hayaller kurmuştuk.
Hava karardı hadi gidelim demiştin, keşke hiç ayrılmasak demiştim, Saçlarını savurup kulağına.

Ertesi sabah geldim kapınıza, kimseler yoktu vurdum kapıyı kırarcasına, açan olmadı sevdiğim.
Duydum ki gitmişsiniz bu şehirden, sesiz sedasız bir hoşça kal demeden.
Ne oldu hayaller, ne oldu sözler,
Ey sevgili sanadır bu isyanım ne oldu…