Işığı Yakalamak Şiiri - Emine Özçelik

Işığı kovaladıkça yakalanmaz.
Bazen güneş hüzmeleri olur.
Çocukken onları tutmaya çalışırdım. Tutmak istedikçe dağılırdı hava.
Keskin ışık elimin üzerinde yansırdı.
Tutmak için yumruk yapardım, ışık kesilmezdi, tutulmazdı.
Öylece tutardım elimi, elimi aydınlatırdı.
Bazen ışığın peşinden koşmamalı,
Tutmaya çalışmamalı, öylece durmalı.
Işık kendi değer bize.
Işığı yakalamak istedikçe, kaçıyor benden.
Bıraktım koşmayı, uzattım elimi öylece bekliyorum.
Bulutların arasından hüzmelerin çıkıp, elime dokunmasını bekliyorum.
Yüreğime dokundu, ellerim de ışığa hasret.