İnsanlık Şiiri - Tuncer Akbaba

Sanma evlat diplomayla olunur,
Hazineyle mücevherle alınır.
Ancak muhlis gönüllerde bulunur,
Meraktaysan ne ki? Deyu insanlık!.

Ana baba sorar dişin etini,
Satar inek koyun içmez sütünü.
Son baharda balya balya tütünü
Niçin dersen, evlat bulsun insanlık!

Çocuk gider küçük yaşta mektebe,
Belkide kazanır biraz mertebe,
Lise sonu benzemezse merkebe,
Belkide kazanır biraz insanlık.

Fakülteye eğer yolu düşerse,
Arkadaşı eşi dostu kaşarsa,
Felsefesi hak yolundan şaşarsa,
Mumla ara bulamazsın insanlık!

Ne mahluka saygı ne Allah'a kul,
Ana baba ona dünyaya bir yol.
Bolca kazan bolca eğlen sonra öl.
Içi boş bir laftır ona insanlık.

Kula şefkat, kula hizmet boş işler,
Bir keredir bu dünyaya gelişler,
O ömrünü hürce yaşa demişler.
Varsın ölsün ölecekse insanlık.

Doktor, hâkim ister tahta vâris ol
İster Karun ister Hâman, zengin ol,
İrfan mektebine uğramazsa yol
Sekiz hârften gayrı değil İNSANLIK!..

Tuncer Akbaba