İnsana Dair Şiiri - Osman Deniz

Ve yokluk suretinde can, varlığın yoktaki aksi
Sonsuzun soluk gölgesi, tene sığmayan
Varlıkta oyalanan, ilk ve son nefes arasında
Başlayıp bir nefesle, bir nefesle sonlanan

Aslına dönen yolcu, evveli olmayan
Vehmin ötesinde düş, gölgesinde gerçeğin
Alındığında ruhu, bir torba kemik, toprak
Varlığın perdesini ölümle aralayan

Harflere sığmayan mana, bir noktada yerleşik
Kayıp akıl çoklukta, mumda güneş arayan
Toprakta saklı nefes, meydanda saklanan sır
Saman çöpü kehribarda gizlenen

Gözündeki aynada, kendi gözünü gören
Damlanın suda aksi, aynada görünen hiç
Suretlerin bekçisi, vehmin ve gölgenin
Varlığa bürünen yok, birden önceki sayı

Yüreğinde bir ateş, gövdeden taşan gölge
Varlığına tutunur, hicap olur kendine
Yaratılmış hayatı, ondan önce ezelde
Kendiyle tarif edilen, ölüm geldiğinde

Arınırsa külünden, şeffaf bir sedef olur
Arınırsa kendinden, benliksiz ve saf olur
Tükettikçe sözleri, harfleri ve sesleri
Geçip ötesine aklın, aşk ile hayran olur

Yokluğa konulmuş ad, mezar taşında isim
Ve bir kelime ancak; nisyandan olma insan…