Hülya dokunuşlu sevgilim

Hüzün dantellerini dokuyup
Sensizliğin yanılgısıyla baş başa bırakıp gittin
Giderken sensizliğin susuzluğunu giderdiğim hülyalarına ip çekip gittin
Hatırlarımsın yüreğime girdiğin günü

Sokağımızda bir incir ağacı vardı
Bir serçe konmuş ötüşü ile sızlatıyordu yalnızlığımı
Yüreğimde suskun çığlıklarım yakılıyordu yarınları
Yağmurumun yağması ile yüreğimi senle ıslatması ile

Boğazımda kelimeler kala kaldı gözlerini yutkunamadım
Çiğdem çiçeğinin hayallerimin hasrete dokunuşuyla kayboldum
Ruhumun en silik sayfasını senle açmıştım gözlerindeki mavi denizlere kulaç açmıştım
Şimdi yalnızlığınla temmuzumu soğutuyorsun hasretindeki sensizliği son nefesi verdiriyorsun

Unutma hatıralardaki yarınların çırpınışları sakın aklıma getirme bu yürekteki seni
Gözlerinden akıtma bir damla yaşı belki minnacık olsa dahi belki seni taşıyan bu gözler vardır
Bir şiir unuttum susuzluğumu gideremediğim gözlerindeki damlalarda
Şimdi diniyor sensizliği yakan gözlerinin serabı hülya dokunuşlu sevgilim