Hoş Çakal Şiiri - Hüseyin Kavak

Savaştım çünkü bir zamanlar değerdin
Kan istediğini bilsem başımı eğerdim
O zamanlar diğerdin
Çünkü kendinde değildin

Farkettim de bitek giderken kendindeydin
O halde hoşçakaldan önce hoşgeldin
Kişiliğini tam olarak giymiştin
Başkası gibi değil, sahi bu sendin

Beni sınadığına inanmıştım kaderin
Sen geldin, surlarını yıktın kalemin
Öğrendim sen olduğunu katilin
Şimdi nefretle inşa ediyor surlarımı kalemim

Bir merhabayken tüm servetim
Bir elveda oldu kanatan ellerimi
Bir elveda oldu solduran gülleri
Bir merhabayla yaşarım en güzel günleri

Sana uçtum da sende kırıldı kanatlarım
Bir gözlerim kaldı onu da kanat kadın
Ben şimdi kalbini kırdım, fakat kanatmadım
Çünkü sende parçalarken kan akmadı

Neyse sen temizlenmezsin, 27 kez doğsanda
Unutamazsın aldığım intikamı alzheimer olsanda
Son kelimendi ya hoşçakal
Sende hoşçakal,hoş çakal.