Hayattan Öğrendiğim Bir Şey Var

Vakit kendi izini sürer her yürekten.
Bir gidiş başlar, sessizce;
Bir kalış biter, fark etmeden.

Yaşamak;
Kokusuz bahçede gül solumak gibi,
O, telaşsız bir soyut.
Şapkadaki tavşan gibi kıpırtısız ve bilge,
O, katıksız bir umut.

Zaman kendi izini silen usta, yürekten.
Bir yol olur, gitsen sakince;
Bir yokuş biter aynı solukta, zapt etmeden.

Yaşamak;
Ne yana dönse kendi gölgesine düşer gibi,
O, vefasız bir boyut.
Tavanlarda sökük karanlık gibi tekinsiz ve izbe,
O, tasasız bir koşut.

Mekan bir mahzen kalbin içinde felekten,
Bir mezar olur, girsen hallice;
Bir deprem yıkar seni aynı hüzünde, incitmeden.

Yaşamak;
Küller içinde bir soluğu sahibine verir gibi,
O, nefessiz bir hudut.
Bir yangın gibi öğretir soğumayı ve durmayı,
O, kayıtsız bir sükut.

Yolda bir çelebi insan gelmiş - gidiyor hedeften,
Bir film olur, oynasan güzelce;
Bir yönetmeni vardır elbet, rolünü alır bir gün, gizliden…

Hayattan öğrendim; varlık, oluş görünmelidir sanatta
Bir söz, bir şiir, O’na dair duyuş böyle iz’lenir yaşamda…

kAD'r+