Hayat Sensiz Eksik Olur

Uzun uzun susuyorum artık ben
En çok seninle derin sohbetler ediyorum susmalarımda
Kalbim ağrımıyor artık, çarpıyor sadece
Ve yaşıyorum günlük hayatın kendiliğinde sessizce

Insan kendine nerde rastlarmış
Kendinden önce ötekinin içinde mi gerçek karşılaşma
Sevmek ya da sevmemek değilmiş meğer mesele
Tanımak, anlamak teşebbüsünde bulunmakmış

Büyük cümleler kurmuyorum artık ben
Elbette korkularım var, hüzünlerime eşlik ediyorlar
Ve daha çok gülümsüyorum, ve daha çok ağlıyorum
Belki cesaretimden, akla yakın kalbe uzak bir yerde seni anlıyorum

Olmuyor değil içimde sarsıcı fırtınalar, patlamalar, şaşkınlıklar
Bazen yakıp geçmek, darma duman etmek, gitmek istiyorum
Susuyorum sadece, ne kimseye kızıyorum ne de küsüyorum
Gerçekten seviyorsa insan biraz yorulurmuş, sessizlikte dinleniyorum

Iç dünyamın kapıları sonuna kadar açık artık, duvarlar yok
Çünkü biliyorum kendim kadar hürmet etmeliyim sevdiğime
Kendim kadar güçlü bulmalıyım, varlığına minnet duymalıyım
Aksi takdirde nankörlük olur kalbime, kimliğime
Aksi, kalbinin taktirini yok saymak olur
Ve hayat sensiz eksik olur

(20-21.Mart. 2015)