Güneş doğarken Şiiri - Macit Cününoğlu

GÜNEŞ DOĞARKEN

Hayatın tümünde acılar var...
Ne kadar az karşılaşırsan orayı mutluluk dolduruyor.
Yoksa çekilecek gibi değil...
Hele “amansız” diye tarif edilenler...
Ne çocuk tanıyor ne genç...
Zengin fakir ayırımı da yapmıyor...
Geldi mi yürekler yangın yeri...
Başta çeken...
Peşinden yakınları, dostları...
Çaresizlik gözlerin ışığını söndürüyor.
Nafile arayışlar, çırpınışlar...
Uçan kuştan medet ummalar...
Hayat zalim; bildiğini okuyor...
Söküp alıyor sevgiyi, aşkı...
Giden yarı can...
Paramparça dünya...
Yine de güneş doğuyor her sabah...
Gökyüzü masmavi...
Martılar her zamanki davetkârlığıyla kanat çırpıyor...
Eksik olmasın yaşama sevinci...
Kararmasın arzular...
Çürümesin umutlar...
Taptaze bir âlem bizleri bekliyor.
İster koşarak katıl, ister aheste...
Onca güzellik kucak açmış
Asla şüpheye düşme.

Yeter ki şikâyetsiz yaşa...
Boş ver günlük siyaseti, koyver saraylarda yaşayan
kibirli dümbelekleri...
Başın sıkışırsa patlat bir-iki Can Baba küfrü...
Daraldı mı yüreğin...
Beethoven’e sığın...
Devrimcidir o, yenilenmedir...
Hisset Beşinci Senfoni’yi...
Melodiyi sindir içine yudum yudum...
Ve yüzünü çevir bulutlara...
Bir el uzanacaktır...
Tut onu...
Korkma, yükseleceksin semaya...
Sakın tanrıyı arama...
Artık sensin...
Özgür bir dünyasın...
Şarapsın, aşksın, sanatsın...
Kıymetini bil...
Koru kem gözlerden...
Uzak dur şerden, kötülüklerden...
Sevdayı yerleştir gönlüne...
Dört elle sarıl geleceğe...
Sonsuzluk güzel, aydınlık, ışıklar içinde...
Korkma gülümsemekten...
Hayat denilen o müthiş ırmak sessizce akıp gitmekte...
Sakın derinliğinde, yalnızlığında kaybolma...
Çünkü cevher burda...
Aklında, bilincinde, birikiminde...
Onurlu insan olduğunu unutma...
Azcık delilik de katarsan...
Var git; doya doya yaşa!