Gündüzün Kalbine Sığın

Gündüzün Kalbine Sığın

Gün ortası sana başka yakışıyor;
ışık, teninden süzülen bir ilahi gibi
sessizce odanın duvarlarına yayılıyor.
Ben, senin uykunu izlerken
aşkın kokusu doluyor göğsüme,
sanki nefes aldığım her an
bir çiçek daha açıyor içimde.

Gözlerini kapadığın an,
dünya soluyor, ama ben çoğalıyorum.
Yanaklarına düşen o ince gölge var ya,
sanki kalbime saplanan bir kıvılcım,
hem yakıyor, hem yaşatıyor beni.

Saçlarının uykuya dökülen kıvrımlarında
sığınılacak bir liman buluyorum;
gündüzün gürültüsü ne kadar büyükse
sana duyduğum sevgi o kadar derinleşiyor.
Her nefesin,
kalbime yazılmış gizli bir mektubun
kapanmamış son cümlesi gibi.

Sana bakarken,
göğsümde çarpan şey aşk değil yalnızca;
sanki bütün kuşlar senin için ötüyor,
bütün yollar sana çıkıyor,
bütün hikâyeler sen uyurken tamamlanıyor.

Ben burada,
senin uykuna bekçilik eden sessiz bir dua gibiyim.
Senin sevdiğin her şeyin adını
rüzgâra tek tek söyleyip susturuyorum
ışık seni rahatsız etmesin diye.

Uyuman, dünyaya verilmiş en güzel mola;
senin huzurun, benim içimde büyüyen
koskoca bir sabır çiçeği.

Hadi…
Yastığa bıraktığın her düşü
kalbimde saklarım.

Uyu bakalım…
Güneş bana emanet.
Hüseyin Erdinç