Gün Gelir Şiiri - Nafiz Karak

Bir dal kırıldı bugün, sessizce,
rüzgâr aldı götürdü sesini uzaklara.
Ben, bir taş gibi oturuyorum burada,
güneş batıyor, gökyüzü kanıyor usulca.

Deniz anlatır bazen,
dalga dalga çığlıklarını toprağın.
Bir çocuk koşar sahilde,
ayaklarında yoksulluğun tozu,

gözlerinde umudun mavisi.
Ey insan, ey koca dünya,
bir avuç ekmeğe muhtaç elleri gördün mü?
Bir tren geçer şimdi,

vagonlarında yük değil,
hayaller taşır, yarım kalmış.
Ben ki bir ağacım, köklerimle savaşta,
dallarımda çiçek, gövdemde yara.

Gün gelir, zincirler kırılır,
gün gelir, şafaklar bizim olur,
yeter ki sen inan, yeter ki ben susmayayım.