Gülay Özdemir Şiirleri - Şair Gülay Özdemir

Hiçbir mektupta
son nokta olmak istemem.
Bir vedaya mühür olmak,

…Ve
Hiçliğin içindeki insanı sordum.

Zannımca bunlar benliğini yitirmiş olanlar.
Çağın hastalığı; aç gözlülük,
Doyumsuzluk, saygısızlık...
Sevgisizlik de diz boyu...

Hevesim kaçtı...
Sorma neden.
Güvendiklerim gitti,
Övdüklerim utandırdı.

Dünya....!!
Sahi neydi?
Bizim gözümüzde ne kadar, büyük değerlendirdik acaba?
Fakat şunu unuttuk, sadece, bir

Dünya hırsı sevgiyi bitirir
Küçük şeylerden mutlu olan yürekler
dünyada hep mutlu olur..!

…Zaten,
Özlemek hissetmek değil mi?

Çocuksu bir bencillik yap,
kendine
Sadece sevgiyi tut, içinde gerisini
salıver gitsin.

Bu kirlenmiş zamandan tiksindim.
Taş gibi mideme oturdu aldığım nefes.
Onulmaz bir delik açtılar yüreğimde.
Bir değirmen taşı dönüp durur zihnimde..

Güzel bir gönlü,
Ne incitmek isterim,
Ne de incinmek isterim.
Hüzün kadar derin izleri kalır