Bartın Şehitlerine Şiiri - Ziya Avni Yanık

Etraf zifiri karanlık
Göz gözü görmüyor...
Karanlık yeni çökmedi,
Hep karanlıktı buralar!
Ama görürlerdi onlar en derinleri
Umudun ışığı vardı yüreklerinde!

Ekmek çıkarmaya indiler,
Vurdular kazmayı taşa;
Tünellerde parlardı yüzleri,
Omuz omuza taşırlardı hayalleri!

Bir sarsıntı ve sis,
Dediler ki tünel çöktü;
Hayır! Bu yıkılan bir tahta direk değil,
Yıkıldı emekçinin hayalleri
Yıkıldı daha yürümeyi bilmeyen evlatları...

Yağmurlu bir gece de yayıldı haber;
Yağdı yağmur anaların gözlerinde,
Çaktı şimşekler dulların yüreğinde...

Gözü en yaşlılar,
Sildiler gözlerini ipek mendillerle!
İçtiler sakinleşmek için bir bardak alın teri!

Yiğitler çıkarıldı yedi kat alttan,
Yüzleri karaydı ama
Nur saçarak çıktılar yedi kat üste!

Hesap sorulacak elbet onlara;
Yeryüzünden bağıranlara,
Daha çok kazanmak için ayağını yere vuranlara,
Emekçi altında olunca
Onları ezdim sananlara!

Ama önce yıkayacağız şehitlerimizi
Çünkü onlar böyle isterdi!
Biz alamadan intikamlarını,
Onlar peygamberin yanına çıkardı!

Utanması gerekenler sefa sürerken,
Kefene sarındı namuslu olan!

Ama yarın belki yarından da yakın;
Doğacak ufuktan altın sırmalı güneş,
Kuruyacak ter garip başından işçinin!
Bu cehennem tünellerinden
Fışkıracak bu güneş!