Gök/yüzü iki menderes Şiiri - Ömer Altun 2

bedevî bir denklemden sonra
ipe geçiyorum alfabeyi

hasretimi
aşk mecmualarına harf harf işliyorum
adresi her yer olan gözlerine
ucu yanık mektuplar yazıyorum
zarflardan ziyade
yüreğimi makberlere kilitliyorum

ümit ediyorum
belki bir gün
saklandığım yanlızlığımdan bulur
gün yüzüne
çıkarırsın beni ...

nişasta serpilmiş yılların yorgun ırgatlığında

tahriş edilmiş bakışlarla karşılıyorum siyah beyaz iklimleri
çiçekler
kararlı solmalarda taze gelin
gözlerinden başka her rengi
âmâ görüyorum
mısralarım kılcal damarlar uzunluğun da ırmaklara dönüşüyor
yapraklar boyu soluyorum tenime
omuzlarıma
ayrılık kadar ağır geliyorum

ümit ediyorum
belki bir gün
omuz atar da
yükümü hafifletirsin diye ...

meşale yangınında arındırıyorum yalnızlığımı

kederim venüs doğurganlığında
aşk ayininde
dolunay ateşini harlıyorum
baş ucumda iç geçtiğim çıkmazlıklarım
zihnimde kelimlerim antik çivi yazısında "betimlenmemiş aşk"

ümit ediyorum ki
elbet
bir gün
sen
çözümleyeceksin
bu yaz/g/ıyı ...

deri haritalara işlenmiş bir hazine
gökyüzü iki yıldız menderes aralığında

çekirdeği dahi paylaşılmış bir dünyadan öte
kimselerin bilmediği
bir anlık düşünü kuramadığı ansın anıma
hudutları olmayan
ödülü
cezası olmayan
sırf sana ait olan
bir gönül taşıyorum

ümit ediyorum ki
gönlüm
taş kesilmeden
kendi
yalnızlığında
bulursun beni ...

yirmiüçocakikibinyirmibir