Elbet Şiiri - Atik Acar

Hani hiç ayrılmayacaktık,
Kavaklar altına uzanıp yattığımız yerde çiçekler açmayacaktı,
Yağan yağmurlar bizi hiç ıslatmayacaktı,
El ele tutuşup ,buluştuğumuz yerde bu sevda bitmeyecekti,
Ne oldu da bu yaralı yüreği ,terk edip gittin beni.
Söz vermiştik birbirimize, hani sevmeyecektik,
Bir başkasına asla gönül vermeyecektik,
Yaşadığımız bu hayatta,her acıyı birlikte çekecektik,
Ne sen bensiz,ne ben sensiz asla gülmeyecektik,
Kahkahalarla gülerken gördüm, sahilde dün seni.
Nasıl olur da bir kalemde silinir insan,
Böyle amansız bir acıyı ,nasıl çektirir bir vicdan,
Sensiz birgün bile huzur bulmadım inan,
Yaşadığımız bu kadar tatlı hatıranın ardından,
Pişman olupta, birgün bana dönersin diye bekledim.
Güneşin her doğuşunda seni,batışında gözlerini,
Rüzgarların her savruşunda,dağılan saçlarının rengini,
Sensiz yaşamak, inan haramdır bana diyen dillerini,
Bir ömür boyu ,bırakmacasına kenetlediğim ellerini,
Öyle özledim ki…Apansız gelip, beni sararsın diye bekledim.
Artık umudum kalmadı bunca yıldan sonra,
Beklediğim her dakika, her saat inan zindan oldu bana,
Bir daha beni , eskisi gibi delicesine sevmedikten sonra,
Bir bahar sabahı gelsen ne olur,gelmesen ne olur,
Beni senden daha çok sevecek,mutlu edecek elbet biri bulunur.