Nihal'im ki, ayın telaşında duran
Bir mağara derinliğinde sorularla yankılanan
Ruhunun dokusunu işleyen şiirini yazıyorum şimdi
Nihal:
"Ben kimim?
Nihal'im Sessizlik ve Işığın Dansı
Nihal’im,
Gözlerin bir şafak gibi; ruhumun en karanlık vadilerinde ışık arayan yıldız,
Sahnenin ışıkları ve hayranların fısıltısı,
Senin etrafında dönse de,
"Hiç Olduğum Yerden Sana"
Senin olmadığın bir yerdeyim.
Ama seni, en çok burada hissediyorum.
Belki de bu yüzden sana yazıyorum.
Nihal Hanımefendiciğim....
Aşk bazen bir limandır,
bazen kıyısız bir deniz.
Ve biz,
o denizde yitip giderken,
Nihal Hanefendiciğime
Sen kokan bir akşamdı…
Rüzgâr, ismini fısıldarken tenime,
Göğsümde usulca bir yangın büyüdü.
Gözlerin...
Gözlerinle başlar her sabahım,
Gülüşünle yıkanır içimin karanlığı.
Sensizliğe alışmıyor bu kalp,
Her atışın adı: Nihal… aşkın tanımı.
Gecenin sessizliğinde Nihal'im sen varsın,
"NİHAL'İN AYNASI"
Tanrı dediğin nedir ki Nihal'im?
Belki senin balkonda sigara içerken
Dudaklarından dökülen dumanla
Göğe yükselen bir çığlık...
Sen bir musallat değilsin,
sadece sevgiye ihtiyaç duyan bir insansın.
Ama sevgi bazen susmak,
bazen beklemek,
bazen geride durmaktır.
Sevilmek için illa görünür olmana gerek yok.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!